اختلال دو قطبی

اختلال دو قطبی چیست؟

بیماری اختلال دوقطبی در اغلب موارد با افسردگی اشتباه گرفته می شود اما تفاوت های آشکاری

با افسردگی دارد و به مراتب خطرناکتر از آن است.

این اختلال تا حدودی حالت ژنتیکی دارد و در خانواده فرد مبتلا موارد دیگری از ابتلا به این بیماری یا

سایر بیماری های روانی وجود دارد، زمان شروع آن معمولا در دوران نوجوانی است و همزمان با

افزایش سن بیماری توسعه پیدا کرده و در بزرگسالی علائم بیماری به اوج می رسد.

در اثر پیشرفت بیماری و عدم درمان آن، فرد دچار جنون ادواری و رفتارهای پرخاشگرانه، گیجی، بی-

قراری، خواب کم، خشم های ناگهانی، احساس غم و اندوه دائمی، نوسانات خلقی و افسردگی

حاد می شود که می تواند سبب تمایل وی به خود کشی و پایان دادن به زندگی شود.

نوجوانان مبتلا به این اختلال معمولاً مشکلات دیگری از جمله افسردگی، جنون، بیش فعالی،

اضطراب و تمایل به مصرف مواد مخدر و استعمال سیگار را نیز دارند.

این بیماری دو فاز دارد در حالت شیدایی و خوشحالی غیر عادی فرد علائم زیر را دارد:

• خوشحالی بیش از حد، امیدواری و هیجان بی حد و حصر
•  
• تحریک پذیر بودن، عصبانیت و داشتن رفتارهای خصمانه
•  
• بی قراری
•  
• تند و بلا انقطاع حرف زدن
•  
• افزایش انر‍‍ژی و بی نیازی به استراحت
•  
• بالا رفتن توان عاطفی و احساسات عاشقانه به نحوی خطرناک
•  
• مصرف مواد مخدر

در فاز حالت غمگین و ناراحت فرد علائم زیر را دارد:

• غمگین بودن برای روزهای طولانی
•  
• از دست دادن انر‍ژی
•  
• احساس ناامیدی و بی ارزشی، ضعف اعتماد به نفس
•  
• مشکل برای تمرکز بر کارها
•  
• عدم توانایی تصمیم گیری
•  
• کج خلقی
•  
• نیاز به خواب و ساعت های زیاد را به حالت خواب به سر بردن
•  
• تغییرات در اشتها و بی اشتهایی شدید یا در عوض تمایل به خوردن بی حد و حصر که منجربه اضافه وزن شدید می شود
•  
• داشتن افکار منفی و تمایل به خودکشی
•  
• اقدام به خود کشی

هرچه بیماری زودتر تشخیص داده شود روند درمان و پاسخ به داروها سریعتر انجام شده و امید به

زندگی سالم و طبیعی در بیمار افزایش می یابد.